Yüz yıl devletler için çok uzun bir süre değil. Ancak Türkiye Cumhuriyeti’nin 100 yılda geldiği seviye, tüm sıkıntılara rağmen büyük bir başarı. 

Oktan Erdikmen yazdı... Flaubert’in meşhur romanı Madam Bovary’de muhteşem bir söz var: Dünya bu kadar basitti ve ben nasıl bu kadar karmaşık oldum?

Paris’te, Marsilya’da sokakları yakıp yıkan, işlevsiz ve eğitimsiz bırakılan bir sınıfın öfkesidir. Akranları iyi eğitimlerle, işlerle, pahalı arabalarla kendilerini gösterirken, bu çocukların elinden yakıp yıkmaktan başka hiçbir şey gelmiyor.

Aşırı sağcılar ikinci sıraya yükselmiş. Birkaç hafta önce uğruna kavga ettiğimiz siyasetçilerin umrunda değil. Biz, gurbette yaşayanlar, en zayıf yönümüz olan bir araya gelememeyi yenip, ortak bir hikaye yazmalıyız. Çünkü her kahramanın bir hikayesi vardır. 

Bir zamanlar “Düşenin dostu olmaz” diye bir atasözümüz vardı. Sosyal medyadan sonra o söz geçerliliğini kaybetti. Artık iyi gün dostu bulmak, kötü gün dostu bulmaktan çok daha zor: Dostun üzüntüsüne acı duyabilirsin. Bu kolaydır ama dostun başarısına sevinebilmek, sağlam bir karakter gerektirir”

Marcus Aurelius, “İnsan ölmekten korkmamalı” diyor. “Yaşamaya hiç başlamamaktan korkmalı”. “Öyle saçma şey olur mu? Yaşamaya başlamayan insan var mıdır?” diye düşündüyseniz, bu kişi belki de sizsinizdir. 

“Sadece ve sadece dört duvar arasında durabilmemiz için, maaşımızın yarısını neden ev sahibine veriyoruz?” dediğimiz gün, bu dünyada herkes “Bir gün bir soru sordum ve bütün hayatım değişti” diyebilir.

Dikkat ettiyseniz artık kimse 1 Nisan şakası yapmıyor. Salgındı, krizdi, savaştı, depremdi derken; kimsenin şaka kaldıracak hâli kalmadı. 

Kapitalistler, Diderot etkisini her yerde kullandılar. Mobilya mağazalarında, birbirine uyan ürünleri yan yana koydular. İnternetten alışveriş yaparken, "Bunu alanlar bunu da aldı, siz de alın" diye seçenekler sundular. “Şu kadarlık daha ürün alırsanız, kargo bedava” dediler. Oysa kargo bize on katına gelmiş, zamanımızsa bedavaya gitmişti. 

Bir tarafta onlar var. Düzen kuranlar. Doğanlar, büyüyenler, askere gidenler, evlenenler, çocuk yapanlar, sabah 8 akşam 5 çalışanlar, iş yerlerinde terfi alanlar, aşkın ancak 20’li yaşların bir oyuncağı olduğuna inananlar. Diğer taraftaysa geceleri çıkarınca bebek sayılanlar var. 

Almanya’da bir saldırı olduğunda, hayatını kaybedenlere üzülmeden önce, “İnşallah fail Müslüman değildir” diye düşünmek ve peşinden bu histen bile utanmak nasıl bir şeydir biz biliriz. Çünkü, fail Müslüman olursa, İslami terör; Hristiyan olursa psikolojik sorunları olan ve cinnet getiren sıradan bir vatandaştır.

İnsan, ne yaşarsa yaşasın. Bir süre sonra hepsi birer hatıra oluyor. Antakya Müzesi'nde bir mezar taşında yazan Seneca sözü gibi: “Yaşıyorsak, hâlâ umut var demektir”.

Sahne arkasında cinayet işlenmeye devam ediyordu. Ama biz görmüyorduk. Biz olan biteni, sadece gelip oyunculara anlatan habercilerden öğreniyorduk. Ortada birden fazla haberci vardı ve farklı şeyler söylüyorlardı. Hangisine inanacağımıza şaşırdık.

Türkiye’den gelen siyasetçiler, konuşmalarını yaptıktan sonra, o güzel uçaklara binip dönüyorlar. Biz de diyoruz ki: Bugüne kadar hal hatır sormayanlar, seçim sürecinde bize zarar verecek kampanyalar yapmasınlar. Sonra bedelini biz ödüyoruz.

Bir göçmenin geri dönmesi diye bir şey yoktur. Bir kere göç eden, ömrünün sonuna kadar göç eder durur. Bir kere gurbetçi, artık hep gurbetçidir. Döndüğünüzde bulduğunuz insanlar, yerler, duygular bambaşka şeylerdir çünkü. 

Yeni yılın ilk gününden herkese merhaba, işte haftanın yorumu…