Artık kimse 1 Nisan şakası yapmıyor

-OKTAN ERDİKMEN-

Romalılar, yılbaşını baharda kutlardı. Yeni bir yılın doğuşu, çiçeklerin yeniden açmasıyla daha anlamlı. 

Fransız Kralı 9. Charles, 1564 yılında, bu tarihi 1 Ocak olarak değiştirdi. Karardan haberi olmayan, hala 1 Nisan'ı kutlayanlarla alay edilmeye başlandı. Onlara nisan balığı dendi. Bu Fransa'dan dünyaya yayıldı ve bu gün birçok ülkede şaka günü kabul edildi. İnsanlar bugün birbirlerine şakalar yapıp sonrasında da 1 Nisan diyorlar. Daha doğrusu, diyorlardı. 

Dün bana kimse 1 Nisan şakası yapmadı. 

Salgındı, krizdi, savaştı, depremdi derken; artık kimsenin kimseye şaka yapacak dermanı yok. Zaten kimse de şaka kaldıracak halde değil.

Eskiden 1 Nisan daha yaklaşırken tetikte olurduk. Birbirimizi uyarırdık. “Aman” derdik. “Sakın tongaya basma”.

O gün mutlaka ülke hatta dünya gündeminde yer eden bir şaka haberi olurdu. 1 Nisan haberlerine hemen inanılmazdı. 

Önce ekmekler bozuldu, sonra televizyon programları

Eskiden kamera şakası programları vardı. 

Korcan Karar’ın sunduğu Şok programı vardı. Program tümüyle şaka programıydı. Haberlerin hiçbiri gerçek değildi ama insanlar gerçek sanıyorlardı. “Telefonla arama yapmadan, Graham Bell’in doğum tarihini tuşlayınca para yazmıyor” dediler. PTT’nin telefonları kilitlendi.

“Amerikalı ünlü manken, zevk için Edirne genelevinde çalışmaya başladı” diye haber yaptılar. Millet otobüslerle Edirne’ye gitti. Edirne valisi, “Şehrimizde o isimde bir hanım çalışmamaktadır” diye açıklama yaptı.

Cine 5’i şifresiz izlemek için, aynaya böcek ilacı sıkmayan pek az kişi vardı. 

Adnan Menderes döneminde uzaya gönderilen Türk astronot geri dönebilsin diye, yardım kampanyası düzenleyenler oldu. 

Siyasi hicivler vardı. Rahmetli Levent Kırca müthiş programlar yapardı. Eğlencemizdi. Oturur izlerdik. Mizah dergileri Özal’ı, İnönü’yü, Demirel’i dansöz kıyafetleriyle çizerlerdi. Kimse de bundan alınmazdı. Kimse kızmazdı. Hatta Özal bu karikatürleri odasının duvarına asıp, gelen yabancı heyetlere gösterirmiş.

Bir gün Japonya’dan dönmüş. Kendisini sürekli hicveden bir karikatüristi aramış. Demiş ki “Bak aklıma bir şey geldi. Ben Japonyadan döndüm ya, beni sumo güreşçisi olarak çiz. Sigara kaçakçısını kaldırıp yere vurayım”.

“Tamam” demiş karikatürist, Özal dergiyi bir almış. Hakikaten kapakta sumo güreşçisi olarak çizilmiş ama kaçakçıları değil vatandaşı kaldırıp yere vuruyor. Karikatüristi bir daha aramış. “Yahu demiş ben böyle mi söyledim?”. O da, “Sen seçim afişi istedin” demiş. “Ben karikatür çizdim. Karikatür böyle olur”. 

Özlüyoruz ama neyi? Eski günlerimizi…

Eski Türkiye derler pek haz edilmeyen, sürekli kötülenen bir yer vardır. Ben o eski Türkiye’de yaşamaktan çok mutluydum. 

İnsanlar gülerdi. Eğlenirdi. Birbirlerine şaka yapardı. Hoşgörülü, anlayışlıydı. 

Şimdi en ufak bir tartışmada silahlar çekiliyor. En ufak bir eleştiride, hakaretler havada uçuşuyor. 

Haliyle artık kimse 1 Nisan şakası yapmıyor. Nisan yine de bahar ayı.

Orhan Veli, "Ben her bahar biraz daha aşığım" diyor.

“Korkar mıyım? Ah dostum, derdim başka”. 

Can Yücel, "Ben her bahar aşık olmam ama" diye cevap veriyor.

“Her bahar gitmek isterim.

Gittiğim olmadı hiç. Ama olsun.

İstemek de güzel”…

Artık geri gidemeyiz ama eski güzel günleri yeniden yaşama isteğinde buluşabiliriz. 

Bakarsınız böylece yarınlar güzelleşir. 

Hiçbir şey olmasa bile, istemek güzel…