Sosyal yardım alan insanlar, öncelikle bu yardıma ihtiyaç duymaz hale gelmek için tüm olanaklarını seferber etmelidirler. Çabalarına rağmen sosyal yardım olmadan geçimlerini sağlayamıyorlarsa, Anayasa’da tarif edildiği üzere ‘demokratik ve sosyal’ bir devlet olan Almanya, sosyal devlet olmanın gerekliliklerini tabii ki yerine getirmelidir. Ancak bu, kalıcı bir yaşam biçimine dönüşemez, dönüşmemelidir. Bu yardımların esas görevi, yardım alan kişinin en kısa zamanda kimseye muhtaç olmadan yaşar hale gelmesini sağlamaktır...

Birinci ve ikinci kuşaktan olan insanlarımız, konunun tüm aktörleri tarafından kabartılıp köpürtülüp ileride çıkabilecek sorunları gözardı ederek Avrupa’da yaşayan insanlarımızı teşvik etmişlerdir. Ben, 3201 sayılı yasaya istinaden olan bu emeklilik şeklinin çözüm değil, bir sorunlar yumağı olduğunu ve olmaya devam edeceğini düşünenlerdenim...

Çorumlu Osman anlatmıştı: “Almanya’ya geldiğim ilk haftaydı. Bir etli patates yemeği yaptım. Heim’daki arkadaşları da çağıracağım ama ne tabak var ne de kaşık. Dedim ki önce can sonra canan! Ben karnımı doyurayım, benim kaşık tabağımı yıkar siz de sırayla yersiniz. Arkadaşlar memnun oldular”

Hiçbir gün aynı fıkraya gülemeden, anlamadan yıllarca açık olan televizyonları karşısında oturup aynı filmi videodan yüzlerce defa izleyerek geçirdikleri, ülkelerinde en büyük evleri yaptırıp burada 40 metrekarelik evlerde oturmaları onların kaderi miydi? Uçağın kuyruğunda gitmek demişlerdi buna…

Bu tür düşünceler, sorular önümüzdeki dönemde dile getirilecek ve sorgulanacaktır. Ancak 1999 Gölcük Depremi sonrasında ‘hangi dersler çıkartılmış, hangi önlemler alınmış acaba?’ diye sormadan da edemiyor insan...

Bahçenize bir elma ağacı dikiyorsunuz, sabahleyin kalktığınızda ağacınız büyümüş, sağlıklı, yemyeşil yapraklarının arasında dalları kırılırcasına olgun elmalarınız olmuş ve siz hemen onları satıp para kazanıyorsunuz.

Avrupalı Türklerin yakından tanıdığı, fenomen sosyal hizmetler uzmanı Şerif Issı, yazılarıyla artık Avrupadan Bülten'de. İşte ilk yazısı...