Uçağın kuyruğunda gitmek...

Nuri Bey’i Almanya’nın küçük bir kasabasında çalışan bir inşaat işçisi olarak tanımıştım. Beş çocuğu vardı. İkisi oğlanı, üçü kız. Almanya’ya önce eşi gelmişti. Daha sonra eşinin davet etmesi sonucunda sağlık kontrollerinden geçmişti. Fakat önünde ciddi bir engel vardı! İşçiler okuma yazma bilmeliydiler. Bizim Nuri Bey ise hiç okula gitmemiş, okuması yazması yoktu. Eee, hanım Almanya’da… Gitmek bir zorunluluk! Okuma yazmayı sökmesi olası değil. Ne yapacaktı? Çaresiz kalmıştı… 

Nuri Bey, Balıkesir’in bir köyünde yaşıyordu. Son işlemleri yapmak için İstanbul’a gitmesi gerekiyordu. Düşündü, taşındı, aklına bir fikir geldi. O zamanın aktüel dergilerinden birini alan Nuri Bey, dergiyi kolunun altına aldı ve işlemlerin yapılacağı binaya girdi. Şanslıdır! Kendi deyimiyle ‘işini becermiş’, onu elinde dergiyle gören memur okuma imtihanı yapmadan belgelerini onaylamıştır. Ve Almanya kapısı Nuri Bey’e açıldı.

Ben kendisini oldukça neşeli, hoşsohbet olarak tanımış ve bu hikâyeyi sıkça dinlemek durumunda kalmıştım. Onun önemli başarılarından biriydi bu! Bunu her anlattığında gururlanır, gözleri parlar, neşelenirdi.

Kendisi küçük bir inşaat şirketinde çalışmaktadır. Çalışanların tüm Alman. Çalışkanlığı ve uyumlu davranışları ile lisan eksikliği bir sorun teşkil etmemektedir. Bütün yaşamı iş ve ev arasında geçmektedir. O zamanlar çanak antenler ve Türk televizyon yayınları yoktu. Haftada bir gün, cumartesi günleri yayımlanan ‘Sizin Vatanınız, Bizim Vatanımız’ isimli kısa bir program vardı. Cumartesileri bu izlenirdi. Bazen bu programın gösterdiği eleştiriler yayınlara kızılır, ‘Almanlar bizi hep kötülüyor, niçin güzel yerler gösterilmiyor’ denirdi.

İşte böyle bir zamanda videolar gelişmiş ve bizim Balıkesirli Nuri Bey oldukça pahalı olan bu videolardan bir tane satın almıştır. Çocuklar da Frankfurt’taki bir şirketten Münir Özkul ve Adile Naşit’in olduğu bir Türk filmini getirmişlerdi. Bu film, her misafir geldiğinde hep birlikte izlenirdi.

Böyle bir dönemde, oturma müsaadelerini uzatmak için gittikleri Yabancılar Dairesi’nde Nuri Bey’e çalışan olarak süresiz oturma müsaadesi vermişler, hanımına ise sadece iki yıllık oturma müsaadesi verilmiş. Fakat aile, henüz bunun farkında değildir! Kendilerini ziyaret ettiğimide konu oturum uzatılmasına gelmiş, ben de pasaportlarına bakınca durumu tespit edip kendilerine söylemiştim. O anda olanlar olmuştu. Emine Hanım söylenmeye başlamıştı, ‘Ben önce buraya geldim, seni getirdim. Sen kendine süresiz izin aldın, bana süreli’ diye. Bu tartışma günlerce sürmüş, sonunda dayanamayan Nuri Bey Yabancılar Dairesi’ne gitmişti. Pasaportu masaya attığını, ‘Benim oturma müsaademi hanıma, onunkini de bana verin. Hanım evde ağlıyor, ben bunu çekemiyorum’ demişti. Bütün bunları hiç olmayan Almancası ile nasıl yaptığı hep bir muammaydı. Ancak sonunda hanımına da süresiz oturma müsaadesi alınmış, sorun çözülmüştü. Bizim Nuri Bey’in ikinci başarı hikâyesi de bu olmuştu.

Kendisi emekli dahi olamadan vefat etti. Birçok Türkiye’den gelen birinci kuşaktan insanların hiçbir gün aynı fıkraya gülemeden, anlamadan yıllarca açık olan televizyonları karşısında oturup aynı filmi videodan yüzlerce defa izleyerek geçirdikleri, ülkelerinde en büyük evleri yaptırıp burada 40 metrekarelik evlerde oturmaları onların kaderi miydi? Uçağın kuyruğunda gitmek demişlerdi buna…